Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Det tyvende århundre. 1900—1933 - Olav Aukrust
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
192 DET TYVENDE ARHUNDRE
og enstonig, det er åpenbart at den
endelige utarbeidelse ikke har fun-
net sted. Såvidt vites var «Solren-
ning» tenkt som en siste del i en tri-
logi hvis første del var «Hamar i Hel-
lom». Denne første del skulde være
«det rotnorske», tolkningen av bygde-
kulturen, annen del, den uskrevne,
skulde gi «det landsnorske», det na-
sjonale liv landet over, og det skulde
visstnok ha het «Fjell-Noreg». Siste
del «Solrenning» skulde så gitt «det
religiøst-nasjonale», folkets religiøse
kamp, skildret gjennem den enes,
dikterens strid og seier.
Slik den foreligger søker imid-
lertid «Solrenning» sterkest tilslut-
ning til «Himmelvarden», hvis følel-
sesliv, tankegang og billedverden den
Olav Aukrust, f. i Lom 31. januar 1883, gjenoptar. Det er den søkende og stri-
d. i Lom 5. novbr. 1929. . o o .
dende sjels kamp for å nå frem til
sannhet. Det gjelder gjennem jordlivets fristelser å nå frem til den religiøse
åpenbaring — slik det heter i en med Wergelands lyrikk beslektet strofe:
Lær meg, sanning, siger vinne,
Ariadnetråden tvinne —
djupest inne
att hin dulde stigen finne
som frå djupni fører enn
upp og inn i stundi den,
då ein stend
stråledypt når soli renn!
I avsnittet «Fylgje», bokens beste, skildres den himmelske og jordiske
kjærlighet, som Aukrust, i motsetning til Wergeland, har så vanskelig for å
få forsonet. Følelsesinnholdet i denne del gjenoptas og utløses i samlingens
siste dikt, «Til deg», hvor motsetningene forenes i en jordisk-overjordisk
bekjennelse:
Den venleik eg ingen gong kann standast for, er den
som lysande lik morgonstjerna skin på vegen enn
og alltid over vegen min skal skinne.
Eg tenkjer på den truskap so himmelgjeven rik,
eg tenkjer på det hjarta som kjenner ikkje svik:
eg tenkjer på dei blåe augo dine.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
