Heimskringla. Nóregs Konunga Sogur / 57 (1911) Author: Snorri Sturluson With: Finnur Jónsson Table of Contents / Innehåll | << Previous | Next >>
	Project Runeberg | Catalog | Recent Changes | Donate | Comments? |

Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Haraldz saga ins hárfagra

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>

Below is the raw OCR text from the above scanned image. Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan. Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!

This page has been proofread at least once. (diff) (history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång. (skillnad) (historik)

gekk yfir brekkuna með áeggjan sumra sinna manna, þótt sumir
letti. Þar stóð upp Snæfríðr, dóttir Svása, kvinna fríðust, ok
byrlaði konungi ker fult mjaðar, en hann tók alt saman ok
hǫnd hennar, ok þegar var sem eldzhiti kvæmi í hǫrund hans,
ok vildi þegar hafa samræði við hana á þeiri nótt, en Svási
sagði, at þat myndi eigi vera, nema at honum nauðgum, nema
konungr festi hana ok fengi at lǫgum, en konungr festi Snæfríði
ok fekk, ok unni svá með œrslum, at ríki sitt ok alt þat, er honum
byrjaði, þá fyrir lét hann. Þau áttu iiii. sonu, einn var Sigurðr
hrísi, Hálfdan háleggr, Guðrøðr ljómi, Rǫgnvaldr réttilbeini.
Síðan dó Snæfríðr, en litr hennar skipaðisk á engan veg, var
hon þá jamrjóð, sem þá, er hon var kvik. Konungr sat æ yfir
henni, ok hugði, at hon myndi lifna. Fór svá fram iii. vetr,
at hann syrgði hana dauða, en allr landzlýðr syrgði hann viltan;
en þessa villu at lægja kom til læknar Þorleifr spaki, er með
viti lægði þá villu fyrst með eptirmæli með þessum hætti: »eigi
er, konungr, kynligt, at þú munir svá fríða konu ok kynstóra
ok tígnir hana á dúni ok á guðvefi, sem hon bað þik, en tígn
þín er þó minni, en hœfir, ok hennar í því, at hon liggr ofrlengi
í sama fatnaði, ok er miklu sannara, at hon sé hrœrð, ok sé
skipt undir henni klæðum«. En þegar er hon var hrœrð ór
rekkjunni, þá slær ýldu ok óþefani ok hvers kyns illum fnyk af
líkamanum; var þá hvatat at báli ok var hon brend; blánaði áðr
allr líkaminn ok ullu ór ormar ok eðlur, froskar ok pǫddur ok
allz kyns illyrmi. Seig hon svá í ǫsku, en konungrinn steig til
vizku ok hugði af heimsku, stýrði síðan ríki sínu ok styrkðisk,
gladdisk hann af þegnum sínum, en þegnar af honum, en ríkit
af hváru tveggja.

K. 26. Frá Þjóðólfi ór Hvini.

Eptir þat er Haraldr konungr hafði reynt svik finnunnar,
varð hann svá reiðr, at hann rak frá sér sonu sína ok finnunnar
ok vildi eigi sjá þá. En Guðrøðr ljómi fór á fund Þjóðólfs ins
hvinverska, fóstrfǫður síns, ok bað hann fara með sér til konungs,
þvíat Þjóðólfr var ástvinr konungs, en konungr var þá á
Uplǫndum. Þeir fara síðan, en er þeir kómu til konungs síð
aptans, ok settusk niðr útarliga ok dulðusk; konungr gekk á
gólfinu ok sá á bekkina, en hann hafði veizlu nǫkkura ok var
mjǫðr blandinn; þá kvað hann þetta fyrir munni sér:

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>