Heimskringla. Nóregs Konunga Sogur / 66 (1911) Author: Snorri Sturluson With: Finnur Jónsson Table of Contents / Innehåll | << Previous | Next >>
	Project Runeberg | Catalog | Recent Changes | Donate | Comments? |

Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Haraldz saga ins hárfagra

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>

Below is the raw OCR text from the above scanned image. Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan. Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!

This page has been proofread at least once. (diff) (history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång. (skillnad) (historik)

er Haraldr konungr tók at eldask, þá settisk hann optliga at
stórbúum, er hann átti á Hǫrðalandi á Alreksstǫðum eða á
Sæheimi, á Fitjum, eða á Útsteini, ok í Kǫrmt á Ǫgvaldznesi.
Þá er Haraldr konungr var nær lxx., gat hann son við konu
þeiri, er Þóra er nefnd morstrstǫng; hon var æzkuð ór Morstr;
hon átti góða frændr; hon var í frændsemistǫlu við Hǫrða-Kára;
hon var kvinna vænst ok in fríðasta; hon var kǫlluð konungs
ambátt. Váru þá margir þeir konungi lýðskyldir, er vel váru
ættbornir, bæði karlar ok konur. Sá var siðr um gǫfugra manna
bǫrn, at vanda menn mjǫk til at ausa vatni eða gefa nafn. En
er at þeiri stefnu kom, er Þóru var ván, at hon myndi barn
ala, þá vildi hon fara á fund Haraldz konungs; hann var þá norðr
á Sæheimi, en hon var í Morstr. Hón fór þá norðr á skipi Sigurðar
jarls; þau lágu um nóttina við land; þar ól Þóra barn uppi á
hellunni við bryggjusporð, þat var sveinbarn. Sigurðr jarl jós
sveininn vatni ok kallaði eptir feðr sínum, Hákoni Hlaða-jarli;
sá sveinn var snimma fríðr ok mikill vexti ok mjǫk líkr feðr
sínum. Haraldr konungr lét sveininn fylgja móður sinni, ok váru
þau at konungsbúum, meðan sveinninn var ungr.

K. 39. Orðsending Aðalsteins konungs.

Aðalsteinn hét þá konungr í Englandi, er þá hafði nýtekit
við konungdómi; hann var kallaðr inn sigrsæli ok inn trúfasti.
Hann sendi menn til Nóregs á fund Haraldz konungs með bess
konar sending, at sendimaðr gekk fyrir konung; hann selr
konungi sverð gullbúit með hjǫltum ok meðalkafla, ok ǫll umgerð
var búin með gulli ok silfri ok sett dýrligum gimsteinum; helt
sendimaðrinn sverðzhjǫltunum til konungsins ok mælti: »hér er
sverð, er Aðalsteinn konungr mælti at þú skyldir við taka«. Tók
konungr meðalkaflann, ok þegar mælti sendimaðrinn: »nú tóktu
svá, sem várr konungr vildi, ok nú skaltu vera þegn hans, er
þú tókt við sverði hans«. Haraldr konungr skilði nú, at þetta
var með spotti gǫrt, en hann vildi enskis mannz þegn vera, en
þó mintisk hann þess, sem hans háttr var, at hvert sinn er
skjót œði eða reiði hljóp á hann, at hann stilti sik fyrst ok
lét svá renna af sér reiðina ok leit á sakar óreiðr; nú gerir
hann enn svá ok bar þetta fyrir vini sína, ok finna þeir allir
saman hér ráð til, þat it fyrsta, at láta sendimenn heim fara
óspilta.

<< prev. page << föreg. sida <<     >> nästa sida >> next page >>