Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
K. 51. Ferð Sveins jarls ór landi.
Nú flýðu sumir menn jarls á land upp, sumir gengu til
griða. Þá røru þeir Sveinn jarl út á fjǫrðinn ok lǫgðu þeir saman
skip sín, ok tǫluðu hǫfðingjar milli sín; leitar jarl ráða við lenda
menn. Erlingr Skjálgsson réð þat, at þeir skyldu norðr sigla
í land ok fá sér lið ok berjask enn við Óláf konung. En fyrir
því at þeir hǫfðu látit lið mikit, þá fýstu flestir allir, at jarl fœri
ór landi á fund Svía-konungs, mágs sins, ok eflðisk þaðan at
liði; ok fylgði Einarr því ráði, þvíat honum þótti sem þeir hefði
þá engi fǫng til at berjask við Óláf konung. Skilðisk þá lið þeira,
siglði jarl suðr um Foldina, ok með honum Einarr þambarskelfir;
Erlingr Skjálgsson ok enn margir aðrir lendir menn, þeir er
eigi vildu flýja óðul sín, fóru norðr til heimila sinna; hafði
Erlingr um sumarit fjǫlmenni mikit.
K. 52. Frá Sveini jarli.
Óláfr konungr ok hans menn sá, at jarl hafði saman lagt
sínum skipum; þá eggjaði Sigurðr konungr sýr, at þeir skyldu
leggja at jarli ok láta þá til stáls sverfa með þeim. Óláfr
konungr segir, at hann vill sjá fyrst, hvert ráð jarl tekr, hvárt
þeir halda saman flokkinum eða skilsk við hann liðit. Sigurðr
kvað hann ráða mundu — »en þat er mitt hugboð, segir hann, við
skaplyndi þitt ok ráðgirni, at seint tryggvir þú þá stórbukkana,
sva sem þeir eru vanir áðr at halda fullu til móts við hǫfðingja«.
Varð ok ekki af atlǫgunni; sá þeir þá brátt, at jarls lið skilðisk.
Þá lét Óláfr konungr rannsaka valinn; lágu þeir þar nǫkkurar
nætr ok skiptu herfanginu. Þá kvað Sigvatr skáld vísur þessar:
49. Þess getk, meirr at missi
morðǫ́rr, sás fór norðan,
harða margr í hǫrðum
heimkvǫ́mu styr þeima;
sǫkk af sunda blakki
»sunnu mǫrg« til grunna,
satt ’s at Sveini mœttum,
»samknúta«, vér úti.
50. Frýrat oss í ári
innþrœnzk, þótt lið minna,
gǫrt hugðak svá, snertu,
snotr mær, konungs væri;
brúðr mun heldr at háði
hafa drótt, þás framm sótti
(fold ruðum skers) ef skyldi,
skeggi, aðra tveggja.
51. Afli vex, þvít efla
Uplendingar sendi
(Sveinn, funduð þat) þenna
þilblakks, konungs, vilja,
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
