Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
þér þannug í nótt, sem skip bónda eru, ok borið raufar á ǫllum,
en ríðið í brot eykjum þeira af bœjum, þar sem þeir eru á« — ok
svá var gǫrt. En konungr var þá nótt alla á bœnum ok bað
guð þess, at hann skyldi leysa þat vendræði með sinni mildi ok
miskunn. En er konungr hafði lokit tíðum, ok var þat móti
degi, síðan fór hann til þings. En er hann kom á þing, þá váru
sumir bœndr komnir: þá sá þeir mikinn fjǫlða búanda fara til
þings, ok báru í milli sín manlíkan mikit, glæst alt með gulli ok
silfri. En er þat sá bœndr, þeir er á þinginu váru, þá hljópu þeir
allir upp ok lutu því skrímsli. Síðan var þat sett á miðjan
þingvǫll. Sátu ǫðrum megin búendr, en ǫðrum megin konungr
ok hans lið. Síðan stóð upp Dala-Guðbrandr ok mælti: »hvar
er nú guð þinn, konungr; þat ætla ek nú, at hann beri heldr lágt
hǫkuskeggit; ok svá sýnisk mér, sem minna sé karp þitt nú ok
þess hyrnings, er þér kallið byskup ok þar sitr í hjá þér, heldr
en fyrra dag; fyrir því at nú er guð várr kominn, er ǫllu ræðr,
ok sér á yðr með hvǫssum augum, ok sé ek, at þér eruð nú
felmsfullir ok þorið varla augum upp at sjá. Nu fellið niðr
hindrvitni yðra ok trúið á goð várt, er alt hefir ráð yðart í hendi«
— ok lauk sinni rœðu. Konungr mælti við Kolbein, svá at
bœndr vissu ekki til: »ef svá berr at í ørendi mínu, at þeir sjá
frá goði sínum, þá slá þú hann þat hǫgg, sem þú mátt mest, með
ruddunni«. Síðan stóð konungr upp ok mælti: »mart hefir þú
mælt í morgun til vár; lætr þú kynliga yfir því, er þú mátt eigi
sjá guð várn; en vér vættum. at hann mun koma brátt til vár.
Þu ógnar oss guði þínu, er blint er ok dauft ok má hvárki bjarga
sér né ǫðrum ok kømsk engan veg ór stað, nema borinn sé; ok
vænti ek nú, at honum sé skamt til illz; ok lítið þér nú til ok
séð í austr, þar ferr nú guð várr með ljósi miklu«. Þá rann upp
sól, ok litu bœndr allir til sólarinnar. En í því bili laust Kolbeinn
svá goð þeira, svá at þat brast alt í sundr, ok hljópu þar út
mýss, svá stórar sem kettir væri, ok eðlur ok ormar. En bœndr
urðu sva hræddir, at þeir flýðu, sumir til skipa; en þá er þeir
hrundu út skipum sínum, þá hljóp þar vatn í ok fyldi upp, ok
máttu eigi á koma; en þeir, er til eykja hljópu, þá fundu eigi.
Síðan lét konungr kalla búendr ok segir, at hann vill eiga tal við
þá; ok hverfa búendr aptr ok settu þing, ok stóð konungr upp
ok talaði: »eigi veit ek, segir hann, hví sætir hark þetta ok
hlaup, er þér gerið; en nú meguð þér sjá, hvat guð yðarr mátti,
er þér báruð á gull ok silfr, mat ok vistir, ok sá nu, hverjar
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
