Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
ráðagørð hafði veritj uphafsmaðr Emma drótning; hafði hon
látit gera bréf þessi ok látit innsigla; hafði hon með brǫgðum
nát innsigli konungs, en hann sjálfr var leyndr þessu ǫllu. En
er þeir Hǫrðaknútr ok Úlfr jarl urðu þess varir, at Óláfr
konungr var kominn norðan ór Nóregi með her mikinn, þá fóru þeir
til Jótlandz, þvíat þar er mest megin Dana-veldis; skáru þeir
þá upp herǫr ok stefndu saman her miklum. En er þeir spurðu,
at Svía-konungr var ok þar kominn með her sinn, þá þóttusk
þeir eigi styrk hafa at leggja til bardaga við þá báða. Þá heldu
þeir samnaðinum á Jótlandi ok ætluðu at verja þat land fyrir
konungum; en skipaherinn drógu þeir allan saman í Limafirði
ok biðu svá Knúts konungs. En er þeir spurðu, at Knútr
konungr var vestan kominn til Limafjarðar, þá gerðu þeir
sendimenn til hans ok til drótningar Emmu ok báðu, at hon skyldi
verða vís, hvárt konungr var þeim reiðr eða eigi, ok láta þá
þess verða vara. Drótning rœddi þetta mál við konung ok segir,
at Hǫrðaknútr, sonr þeira, vildi bœta ǫllu því, sem konungr
vildi, ef hann hefði þat gǫrt, er konungi þœtti í móti skapi.
Hann svarar, segir, at Hǫrðaknútr hafði ekki sínum ráðum fram
farit — »hefir þat svá tekizk, kvað hann, sem ván var at, er
hann var barn ok óviti, er hann vildi konungr heita ok vanda
nǫkkurn bar til handa honum, at land þetta alt myndi herskildi
farit ok leggjask undir útlenda hǫfðingja, ef eigi kvæmi várr
styrkr til; nú ef hann vill nokkura sætt við mik gera, þá fari hann
á fund minn ok leggi niðr hégómanafn þat, er hann hefir sik
konung látit kalla«. Sendi síðan drótning þessi sǫmu orð til
Hǫrðaknúts ok þat með, at hon bað, at hann skyldi eigi þessa ferð undir
hǫfuð leggjask, sagði, sem var, at hann myndi engi styrk til þess
fá, at standa í mot feðr sínum. En er þessi orðsending kom til
Hǫrðaknúts, þá leitaði hann ráðs við jarl ok við aðra hǫfðingja,
þá er með honum váru. En þat fanzk brátt, þegar er landzfólkit
spurði, at Knútr inn gamli var kominn, þá dreif til hans allr
múgr landzins ok þótti þar traust sitt alt. Sá Úlfr jarl ok
aðrir félagar hans, at íí. váru kostir fyrir hǫndum, annat hvárt,
at fara á fund konungs ok leggja alt á hans vald, eða stefna
af landi brot elligar; en allir fýstu Hǫrðaknút at fara á fund
fǫður síns. Gerði hann svá. En er þeir hittusk, þá fell hann til
fóta feðr sínum ok lagði innsiglit í kné honum, þat er
konungsnafn fylgði. Knútr konungr tók í hǫnd Hǫrðaknúti ok setti
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
