Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - 25. Mors død og begravelse
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
106
er ogso i år so gladefor, at det lagat seg soleids, at vi alle kunde
mo-tast hjå henne ogso no, når vi skal fylgja henne på veg til det stille
sted, der dei døde kviler, og der dei levande saknar sin gong.
Eg hev ein einaste gong fyrr ståt ved ei likbåra her i
barndomsheimen. Det var, då den mannen hadde lukt augo sine i dødens blund,
som ho mor i ungdomsvåren hadde gjevet tru og hjarta og sit unge
håp, og som ho seinare hadde den gleda å dela sorg og gleda med i
mange år, og som ho støtt hadde til god hjplp og stutte, serlegiå halla
dei små til Vårherre og få gjort oss til snilde born Det er tleire og
tjuge år sidan. Eg var då inkje meire enn vei 6 årgamal, men eg
bug-sar enno so tvdelegt mange ting frå den dagen og ser no fleire samlad,
som eg såg den tunge dagen kringum den svarte kista.
Det er tungt å mit-sa far sin, når ein er so liten. Det er tyngst
nettupp ved det, at ein sjolv inkje skyner, kor tungt det er. Ein forstår
inkje i den alder, kvat ein heve mist; men baketter, då ser ein det. Ja
tungt er det å missa far sin so tidlegt, men mykje tyngre vilde det ha
voret å missa mor si; og eg hev difyre so ofta utiirjenom tidi, sidan eg
kom til skjells, år, takkat Vårherre fyre, at vi fekk ha henne mor so
lenge millom oss. For det trur eg, at av ein kjærleg og god far og ei
kjærleg og god mor er det som oftast moderi, barnet er sin varmaste og
bedste takk skuldug. Ho hev umsut fyre alt i smått som i stort med
skjeldan umtanke og kjau’legheit. Moderhjartat er stendigt varmt, og
hennar auga bi skjeldan troytt. Ingen kan som ho gleda seg, når det
går barnet godt, ingen grata soleids som ho, når synd og sorg tynger.
Moderhjartat er det fugraste på jorden. Og alt detta hadde ho mor i
so rikt mål. Og skal vi kalla deimfram, som hev gjevet os umissande
hjælp i alt det, som hev vekelegt værd i livet, so kom h > langt fram i
rekkja, ja framum alle andre, og difyre vil vi no idag gjeva henne vår
siste varme ærbødige tal^k.
Ja ho hev no stridt den siste striden og er gåt ifrå os Dauden
den sterke makt hev voret ute og gjort bytte, hev med si iskalde ande
bleset ut eit meneskeliv. Når vi ein fager dag ser ut yver land og strand,
med blomen blømande, med skogen (luftånde og fuglen kvittrande frå
grein til grein, so er det sofagert, at vi sume tider fær trongtil å gråta.
Men meneskelivet er då likavel mykje fagrare, for kvat var Guds grune
jord utan menesket? Jau ho vilde vera som ei øydemark uta i værd,
utan mål og med. Alt godt liv spirer vakkert, og mykje veks seg stærkt
og stort. Men av alt på Guds grøne jord spirer meneskelivet fagrast og
gjev rikaste vokstren; difyre er det deiligt å vera men eske-, difyre or det
fagert å leva. Men når vi so vender augat frå det ofta riktig fagre liv
i naturen og meneskelivet og samlar tankarne til den ferd, vi no skal
vandre, so må vi syrjande segja, at stutt er livet, snart erdetfoibi.
Blomen vi nar, treet rotnar, fuglen sig med slakke vengjer, menesket bi lagt
i den djupe grav. Og naar vi snur augat åt den svarte kista her og so
hugsar, at sjolv morhjartat, detvelsignte bankande, dot varmaste, det
bedste, det rikaste, det reinaste på jordi, at sjølv det må stivna, når dauden
let det kalde andardraget sit leggja seg yver, må verta til mold, som det
er komet av, so lyt vi veltenkja, at livet kan otta vek-a seg sterkt og
stoit hernede, men sterkare er dauden, for han kan kuga.det nlt-ament.
Det er nokot forfælande i å tenkjapå, at livet, det kjæraste vi eig, skal
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
