Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Tredje delen: biografier - 9. Riksgrefve Nikolai Ludvig Rehbinder
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
nung von bestechender Schönheit. Nahezu 6 Fuss hoch in den
Schuhen stehend, schlank und geschmeidig, mit Gesichtszügen von
klassischem Ebenmass, blauschwarzem Haar, rötlich-blondem
Schnurrbart und grossen, leuchtenden blauen Augen, war er, wo immer er
erschien, der Gegenstand allgemeiner Aufmerksamkeit. Weltgewandt,
von eleganten Manieren, ein geistvoller Plauderer von funkelndem
Humor, hinreissender Liebenswürdigkeit, dabei ein ganzer Mann von
stänlerner Energie und unbestechlicher Ehrenhaftigkeit, verkörperte
er das Ideal des Grandseigneurs vom besten Blute.“ —
Såsom skriftställare intar Rehbinder en mycket hög plats bland
de baltiska diktarna. Många räkna honom för den allra främste
bland dessa. I hvarje fall torde det endast vara Lenz, som skulle
kunna täfla med honom om denna rang. Utan tvifvel är han den
mest tyske bland alla baltiska diktare.
En af hans första större dikter, som äfven högt uppskattades af
allmänheten, var „Seemann’s Ende“, som utkom 1849 (i ny upplaga
1855). Detta verk blef med stor framgång deklameradt på kejserliga
tyska theatern i St. Petersburg den 10., 12., 14. och 19. januari 1853
af skådespelaren Laddy med melodramatiskt accompagnement af
musikdirektören Baetz. När sagda verk betecknas såsom episk dikt,
är detta ej mycket träffande. Den episka sidan är genomgående
dess svagaste och ingalunde diktarens styrka. Tyngdpunkten ligger
helt och hållet i det lyriska. I „Seemann’s Ende“, likasom i hans
senare arbete „Am Meeresstrande“ (1858), är det hafvet som fängslar
hans naturkänsla och ödesstämning, men icke det leende solglittrande
hafvet, utan det vilda och våldsamma, det hotande och dock lockande,
det trolösa och dock trogna, det lifgifvande och dödsbringande:
„Von Möwenflügelschlag umflattert, —
Weithin der Dünen gelber Sand,
Von Wellenschlag und Schaum umgattert,
So dehnet sich der öde Strand.
Hier tönet in der Nächte Dunkel
Des Meeres mächt’ge Stimm allein, —
Am Himmel bleiches Sterngefunkel,
Am Horizont des Leuchtturm’s Schein.
Und kommt der Sturm herangeflogen,
Und Graus und Wuth ihm nachgezogen,
Dann sieht man bei der Blitze Schein
Manch’ Schiff entfernt, — zerfetzt, —
allein, —
An dessen halbzerschlag’ ne Rippen
432
Die fürchterliche Woge schlägt,
Und brausend auf verborg’ne Klippen
Das Riesenwerk des Menschen trägt.
Bleich steigt nach Sturm und Nacht und
Grauen
Die Sonne auf, das Werk zu schauen,
Zerstreut mit ihrer warmen Helle
Der Wolken fliegend wildes Heer,
Und zeigt dem Aug’ die Schreckensstelle,
Das Meer, die Klippe, — Alles leer.
Versunken ist nach kurzem Ringen
Das Schiff, vom Ungestüm verzehrt, —
Und wieder soll das Meer verschlingen
Was sich von seinen Gaben nährt.“
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>