Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
EIN SNILD MANN 59
— Jau, det var daa tanken aa koma heim att i
kveld, sa han og gjekk.
So stabba han daa, krylryggja og skeiv, upp-
yver den haale vegen til Bratterud. Den lange pigg-
staven sette han i vegen for kvart stige, og laut
stansa rett som det var for aa draga pusten. For
han vart aatte-og-tres til jol, og det fall honom so
tungt no aa gaa mot bakken.
Daa han var komen uppaa kleivi, var det alt
myrkt; himmelen var tjukk og tung, og vinden leika
med dei lange haarlokkarne hans. Ikkje ei snjofonn
lyste upp i skogen; myrkt var det ut yver fjell og
finne. ... . Berre naar han saag ned yver dalen, lyste
ljosi tendra, som stjernor.
Han sette seg til aa kvila paa ein stabbestein,
tok ei gamal leirpipa ut or trøyelumma og gav seg
til aa stappa kardus i henne. Men i det same han
tok upp fyrhuse og vilde kveikja, totte han plent han
høyrde dombjøllor nede i vegen . . . han lydde . .
jau, det var jadden so. Kven tru det kunde vera
som alt køyrde med dombjøllor no so tidleg paa
hausten? Futen maatte det vera, elder skrivaren.
Nei, degeren far i . . presten maatte det vera! Han
putta fyrhuse og pipa ned i lumma att, reiste seg
og gav seg atter I veg.
Hesten stansa av seg sjølv, daa han naadde Johans.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
