Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
en þó er þat satt, ef ek hefða vitat, þá er vér várum heima í
Langey, at Þórir hundr myndi koma í ferð vára með lið svá mikit,
sem hann hefir, at vér myndim hafa haft fleiri manna með oss«.
Þeir brœðr rœddu þetta við Þóri, spurðu, hverju þat gegndi, er
hann hafði menn miklu fleiri með sér, en svá sem orð hǫfðu
um farit. Hann svarar svá: »vér hǫfum skip mikit ok liðskýflt;
þvkki mér í háskafǫrum slíkum eigi góðum dreng of aukit«.
Fóru þeir um sumarit optast þannug, sem skipin gengu til. Þá
er byrlétt var, gekk meira skipit þeira Karla, siglðu þeir þá
undan, en þá er hvassara var, sóttu þeir Þórir þá eptir; váru þeir
sjaldan allir saman, en vissusk þó til jafnan. En er þeir kómu
til Bjarmalandz, þá lǫgðu þeir til kaupstaðar; tóksk þar
kaupstefna; fengu þeir menn allir fullræði fjár, er fé hǫfðu til at
verja. Þórir fekk óf grávǫru ok bjór ok safala. Karli hafði ok
allmikit fé, þat er hann keypti, skinnavǫru marga. En er þar
var lokit kaupstefnu, þá heldu þeir út eptir ánni Vínu; var þá
sundr sagt friði við landz-menn. En er þeir koma til hafs út,
þá eigu þeir skiparastefnu; spyrr Þórir, ef mǫnnum sé
nǫkkurr hugr á at ganga upp á land ok fá sér fjár; menn svǫruðu, at
þess váru fúsir, ef féfǫng lægi brýn við. Þórir segir, at fé myndi
fásk, ef ferð sú tœkisk vel — »en eigi óvænt, at mannhætta
gerisk í fǫrinni«. Allir sǫgðu, at til vildu ráða, ef fjárván væri.
Þórir segir, at þannug væri háttat, þá er auðgir menn ǫnduðusk,
at lausafé skyldi skipta með inum dauða ok ǫrfum hans; skyldi
hann hafa hálft eða þriðjung, en stundum minna; þat fé skyldi
bera út í skóga, stundum í hauga, ok ausa við moldu; stundum
váru hús at gǫr; hann segir, at þeir skyldi búask til ferðarinnar
at kveldi dags. Svá var mælt, at engi skyldi renna frá ǫðrum,
engi skyldi ok eptir vera, þá er stýrimenn segði, at í brot skyldi.
Þeir létu menn eptir at gæta skipa, en þeir gengu á land upp.
Váru fyrst vellir sléttir, en þar næst mǫrk mikil. Þórir gekk fyrr
en þeir brœðr, Karli ok Gunnsteinn. Þórir bað menn fara
hljóðsamliga — »ok hleypið af trjánum berki, svá at hvert tré sé frá
ǫðru«. Þeir kómu fram í rjóðr eitt mikit, en í rjóðrinu var
skíðgarðr hár, hurð fyrir ok læst. Vi. menn af landzmǫnnum
skyldu vaka yfir skíðgarðinum hverja nótt, sinn þriðjung hverir
ii. Þá er þeir Þórir kómu til skíðgarðsins, váru vǫkumenn heim
gengnir, en þeir, er þar næst skyldu vaka, váru eigi komnir á
vǫrðinn. Þórir gekk at skíðgarðinum ok krœkði upp á øxinni,
las sik upp eptir; fór svá inn um garðinn ǫðrum megin hliðsins.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
