Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
Hafði Karli þá ok komizk yfir garðinn ǫðrum megin hliðsins
Kómu þeir jamsnimma til hurðarinnar, tóku þá frá slagbranda
ok luku upp hurðina. Gengu menn þá inn í garðinn. Mælti
Þórir: »í garði þessum er haugr, hrœrt alt saman gull ok silfr
ok mold; skulu menn þar til ráða; en í garðinum stendr goð
Bjarma, er heitir Jómáli; verði engi svá djarfr, at hann ræni«.
Síðan ganga þeir á hauginn ok tóku fé sem mest máttu þeir ok
báru í klæði sín; fylgði þar mold mikil, sem ván var. Síðan
mælti Þórir, at menn skyldu í brot fara; segir hann svá: »nú
skuluð þit brœðr, Karli ok Gunnsteinn, fyrstir fara, en ek mun
síðarst«. Snøru þeir þá allir út til hliðsins. Þórir veik aptr til
Jómála ok tók silfrbolla, er stóð í knjám honum; hann var fullr
af silfrpenningum; steypði hann silfrinu í kilting sína, en dró
á hǫnd sér hǫddu, er yfir var bollanum; gekk þá út til hliðsins.
Þeir fǫrunautar váru þá komnir allir út ór skíðgarðinum; urðu
þá varir við, at Þórir hafði eptir dvalizk. Karli hvarf aptr at
leita hans, ok hittusk þeir fyrir innan hliðit; sá Karli, at Þórir
hafði þar silfrbollann. Síðan rann Karli at Jómálanum; hann sá,
at digrt men var á hálsi honum. Karli reiddi til øxina ok hjó í
sundr tygilinn aptan á hálsinum, er menit var fest við; varð hǫgg
þat svá mikit, at hǫfuðit hraut af Jómála; varð þá brestr svá
mikill, at ǫllum þeim þótti undr at. Tók Karli menit; fóru þeir
þá í brot. En jamskjótt sem brestrinn hafði orðit, kómu fram í
rjóðrit varðmenninir ok blésu þegar í horn sín; því næst heyrðu
þeir lúðragang alla vega frá sér; sóttu þeir þá fram at skóginum
ok í skóginn, en heyrðu til rjóðrsins aptr óp ok kall; váru þar
Bjarmar komnir. Þórir hundr gekk síðarst allra manna liðs síns;
ii. menn gengu fyrir honum ok báru fyrir honum sekk; þar var
í því líkast sem aska; þar tók Þórir í hendi sinni ok søri því eptir
í slóðina; stundum kastaði hann því fram yfir liðit; fóru svá
fram ór skóginum á vǫlluna. Þeir heyrðu, at herr Bjarma fór
eptir þeim með kalli ok gaulun illiligri. Þustu þeir þá fram ór
skóginum eptir þeim ok svá á tvær hliðar þeim; en hvergi kómu
Bjarmar svá nær þeim eða vápn þeira, at mein yrði at; en þat
kǫnnuðu þeir af, at Bjarmar sæi þá eigi; en er þeir kómu til
skipanna, þá gengu þeir Karli fyrstir á skip, þvíat þeir váru
fremstir áðr, en Þórir var lengst á landinu. Þegar er þeir Karli
kómusk á skip sitt, kǫstuðu þeir tjǫldum af sér ok slógu festum;
síðan drógu þeir segl sitt upp; gekk skipit brátt út á hafit. En
þeim Þóri tóksk alt seinna; var skip þeira óauðráðnara; en er
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
