Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Det tyvende århundre. 1900—1933 - Henrik Rytter
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
200 DET TYVENDE ÅRHUNDRE
Han debuterte med diktsamlingen «Båra» (1919) efterfulgt av «Øia»
(1920), vakre klangfulle og ordrike vers ute fra havet. Men hans hoved-
verk er de tre diktsamlingene «Jordsonen. Ein diktring» (1925), «Skålene»
(1926) og «Vokune. Ein diktring» (1927). I et efterord i den siste sam-
lingen sier Rytter at de tre samlinger utgjør ett verk og skal leses i sam-
menheng. Og det er heller ikke vanskelig å se sammenhengen i dem, det er
igjen kampen mellem tradisjonen, det gamle som binder og stenger, og
ensomheten langt borte fra hjemmet, fra riket, og lengselen tilbake. I det
første diktet «Jordsonen» er han ennu i «Riket»:
Ja, eg kjenner mitt eige liv som leitar seg veg
slår rot i den gamle jord i den myrke mold,
gjenom dei tusen på tusen og saftene ollar og stig
store og småe røter gjenom dei og gjenom meg. —
Her føler han sig ett med bygden, med hav og fjell og dal, han er
«Jordsonen»:
Jordson og mann
laugar sin hug i
æveande og solvindsdrag.
Dådverk som rann
vårvekt i draumhug
lyser fullførd” ein haustklår dag.
Men allerede her driver han ut i «Tusseheimen»:
Riven upp med alle røter!
driven or garden!
Jaga or heimen! —
å, heimen vår! — —
Efter han var drevet fra gården, kom «dei skuggestille år.» I «Skålene»
er dikteren blitt en ensom, hjemløs, uten noe rike, redd menneskene og
«mugen» som drev ham hjemmefra. Almuesynet har gjort ham fredløs.
Og det er gått kulde i ham, moderne åndskulde. Hjemlengselen herjer i
ham, han lengter mot havet, havet er også i hans dagdrømme. Det er
tomhet i dette hjemløse dikterliv, i det urolige jordliv, høit oppe og lavt
nede. Det heter i ««Jordskjenken»:
Å, jord, du skjenkte skål på skål;
og kvar ei skål var bjarte bål.
Eg drakk inn eld frå høgd og hel;
men det var elden i mi sjel.
Og druveeld og kvinneglod;
men det var elden i mitt blod.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
